Had ik maar...

Het was geen liefde op het eerste gezicht,
ik ben pas later voor je charmes gezwicht.

Jij haalde mij altijd meteen uit de put,
zelfs als ik erbij zat, compleet zonder fut.

Bij jou kon ik terecht met een lach en een traan.
Met die blik in je ogen kreeg je alles van mij gedaan.

We konden soms praten tot diep in de nacht,
met je vrolijke aard had je mij in je macht.

Op een dag richtte Cupido zijn pijltjes op mij,
jij wist het meteen, je was er zelf bij.

Wat volgde was een liefde zo mooi en zo rein,
wij wilden meteen voor altijd samen zijn.

We trouwden en stichtten een heel leuk gezin,
om mij te behagen was niets jou te min.

Maar het noodlot, dat kreng, zette plotseling een punt
achter 15 jaar huwelijk ,meer werd ons niet gegund.

Mijn hart was gebroken, mijn wilskracht aan flarden.
Die folterende pijn was bijna niet te harden.

Wat mij toen nog restte waren jouw twee kopieën,
waarvoor ik God dankte op mijn blote knieën.

Mijn man, mijn vriend en mijn kameraad,
ik mis je nog steeds, na negentien jaar.

De pijn is gesleten, ik ben niet meer kwaad,
maar vergeten, dat valt me nog altijd heel zwaar

Vandaar dit gedicht, een liefdesverklaring,
want echte liefde die kent geen verjaring.

Hád ik dit gedicht maar jaren geleden geschreven,
dan was ik misschien anders omgegaan met mijn leven.